Ben ölünce filmimi kim yıkayacak?

Son günlerin en çok konuşulan yapımı Tabii’nin yeni dizisi Gassal. Önce reklam kampanyası konuşuldu. Zira tabelalarda “Ölünce Beni Kim Yıkayacak” diye yazıldı. Bu yazının ne olduğu ve kimin yazdığı da belirtilmedi. Başarılı bir kampanyaydı. Tepkiler iki şekilde oldu. Bir kısım “psikolojimizi niye bozuyorsunuz” dedi. Diğer kısım ise sorun olmadığını dile getirdi. Sonrasında dizi yayına girdi. Başrolde Ahmet Kural’ın olmasının da etkisiyle dikkatleri üzerine çekti. Ancak esas çekici olan konusuydu. “Ölü yıkayıcı” biri ilk kez başroldeydi. Geniş kitlelere ulaşan, tanıdık simaların yer aldığı ve çok izlenme potansiyeli olan bir ortam ve mecradaki ilkti…

Neydi tepkilere yol açan reklamın dizisinin hikayesi? Adı üzerinde, ölüleri yıkayan bir gassali anlatıyor. Ama yaptığı işin ilginçliğini kullanan bir senaryo değil, bu meslek sayesinde modern insanın üç maymunu oynadığı meselelere atıf yapan bir içerik söz konusu. Kontrast oluşturması bakımından gassal üzerinden anlatmak çok yerinde olmuş elbette. Zira zamane insanının en çok kaçtığı şeylerden biri ölüm (diğeri de kendisi bence).

Baki, 30’lu yaşlarında gassallik yapan bir gençtir. Yalnızdır. Annesini kaybetmiştir. Babası hapistedir. Baki yalnızdır ama tercihen de böyledir. İlk sezonun 10 bölümü boyunca bunun bir kaçış mı olduğunu sorguluyoruz Baki ile… Ve Baki’nin esas sorusu ise “Öldüğümde beni kim yıkayacak” oluyor. Bunu sorunun izinde ilerlerken Baki’yi yalnız kılan yaşanmışlıkların ve ailevi sorunların da belirteçlerine ulaşırız.

Çevresindeki karakterler de en az Baki kadar ilginçtir. Toplumun kıyılarında gezinen karakterlerin her biri dizinin esas meselesine başka bir açıdan bakıyor. Biraz absürt komedi, biraz kara mizah türünde olduğunu söyleyebileceğimiz hikayede sürpriz şekilde hüzün hiç eksik olmuyor. Çünkü Baki ile çıktığımız yolda hepimiz biraz Bakileşiyoruz.

Baki kelimesinin anlamı da “ölümsüz, kalıcı”dır. İronik elbette. Yapımı özel kılan noktalardan biri de ironiyi hakkıyla, kıvamında kullanmış olması.

Hikayede başlıyor elbette maharet. Sonra da yönetmenlik devreye giriyor. Senarist Sümeyye Karaaslan, uzun yılların birikimi olan bir konu ve derdi kaleme almış. Çok belli. Komedi filmleri ve dizileriyle tanıdığımız Selçuk Aydemir ise ilk kez soyunduğu kara mizah konusunda gayet başarılı bir iş çıkarmış. Oyunculuklar çok iyi. Ahmet Kural, kariyerinin en iyi performansına imza atmış. Diğer bütün oyuncular da filmin genel dilini destekleyerek çok başarılı oyunculuk sergilemişler. Minimalist diyebileceğimiz bir tarzda yapım ortaya konsa da duygu ve anlam bakımından dizi ve dijital mecra tarihine geçecek bir çalışma ortaya çıkmış.

Şunu çok rahat söyleyebilirim ki, Gassal, Tabii platformunda bugüne kadar yapılmış en iyi iş. Tam olarak “dijital iş” diyebileceğimiz bir çalışma. Benzerlerinin çoğalmasını umut ederiz.

Gassal’in hüzün dozunu eksiltmeyen en önemli unsurlardan biri her bölümde karşımıza çıkan orkestra ve icra edilen arabesk eserler… Her bölümde bir arabesk müziği Şahin Kendirci seslendiriyor. Müslüm filminde Müslüm Gürses’in gençliğini canlandıran oyuncunun gerçek sesi ile çok başarılı icra dinliyoruz. Müslüm Gürses, Ferdi Tayfur, Orhan Gencebay, İbrahim Tatlıses gibi topluma mal olmuş isimlerin eserleri, her bölümün duygusuna hizmet edecek şekilde eklemleniyor.

Gassal’i izlerken, Bir Başkadır dizisinin duygusunu hatırladım. Zira orada da Ferdi Özbeğen’in eserlerinin ağırlığı kullanılmıştı. Görünen o ki, arabesk, bu toplumun damarlarına işlemiş silinmez bir iz. Ve doğru şekilde kullanıldığında geniş kitlelerde olumlu yankı uyandırıyor. Ve yine anlaşılıyor ki, arabesk denerek ötelenen kültürel yaklaşım, Anadolu toplumunun vazgeçemeyeceği bir zenginlik.

Son olarak vurgulamak istediğim bir nokta daha var…

“Ölü yıkayıcı” denerek yakın tarihte aşağılanan bir toplum kesiminin, esasında özgür olduğunu sananlardan hayata daha yakın olduğunu da Gassal’den çıkarabiliyoruz. Elbette bu bir tezdir. Benim tezim diyebiliriz. Sonsuza kadar savunabilirim. Zira modern insanı hayata yaklaştırmak adına ölümden uzaklaştırmak, hayatın kendisinden de hakikatten de yaşamdan da yaşamaktan da ummaktan da kalıcı miras sunmaktan da mirası korumaktan da dengeyi sağlamaktan da ağlamaktan da ağlamanın hakkını vermekten de gülmekten de tam manasıyla gülmekten de hayata sarılmaktan da yanılmaktan da hakkıyla yanılmaktan da ölümden önce ölmekten de uzaklaştırmak demektir. Gassal’in hatırlattıkları bile kıymetini kat be kat arttırıyor.

Bir sinemacı olarak Sümeyye Karaaslan ve Selçuk Aydemir’i çok kıskandım. Evet, açıkçası kıskandım. Böyle bir eseri ben yapmak isterdim. Ve ahiretteki en büyük perdede herkesin kendi hikayesini izleyeceğini düşünen biri olarak aklımda şu soru belirdi; ben ölünce filmimi kim yıkayacak?